Ervaringen van kinderen, pubers en ouders

Annika, 12 jaar
Ik heb mij aangemeld, omdat ik niet kon slapen en bang was om op bed te gaan omdat ik misschien niet kon slapen. Daar leidde mijn humeur onder en daardoor had ik wel eens problemen thuis (ruzie, onenigheid, brutaliteit). Ik heb geleerd dat, als ik me rot voelde, dat ik me even terug kon trekken op mijn kamer om te voelen wat ik voelde. Zo moest ik een tuintje in mijn hoofd maken, of een fijne plek, en dan mocht ik zelf kiezen wat daar gebeurde. Ik voel me nu rustiger, het is rustiger in mijn hoofd. Want eerst had ik al mijn gevoelens in mijn hoofd opgesloten en omdat ik nu rust kan vinden, gaan die gevoelens langzaam weg. Ik kan nu mijn gevoelens beter herkennen. En dit ook noemen. Er is uitgekomen dat ik hoogsensitief ben. De psycholoog deed het heel goed, ze leefde met mij mee. Ze heeft mij heel goed geholpen. Ze is echt een aanrader!

Corina, moeder van Annika
Als moeder kon ik Annika niet meer bereiken. Ik kon zien dat er iets was, maar ik kon haar daar niet bij helpen. Als moeder stond ik machteloos. Niets hielp: lief zijn, begripvol, boos worden, streng zijn. Annika bleef bang om te gaan slapen. Kwam steeds uit bed, huilde, was intens verdrietig. Maar kon niet aangeven waarom. Overdag was ze boos, brutaal maar tegelijk heel aanhankelijk, zocht steeds contact, haast claimend. Al met al uitputtend en machteloos. Annika knapte snel op van de therapie. Het leken heel eenvoudige handvaten, maar ze heeft er enorm veel aan gehad. Als ouder kreeg ik inzicht in waarom Annika zich gedroeg zoals ze zich gedroeg en kreeg ik tips hoe ik daar zelf verandering in kon brengen door op een andere manier te communiceren met Annika. De therapie koste Annika energie, maar leverde ook veel energie op. Een wereld van verschil! Annika is veranderde van een verdrietig en somber meisje in een sprankelende en ondernemende puber die goed weet te benoemen wat ze voelt. De benadering van Sibylle is “jaloersmakend”. Sibylle kan steeds op het niveau van het kind blijven, is heel erg geduldig. Ze heeft mijn kind écht kunnen bereiken. Corina, moeder van Annika

Matthijs, 11 jaar
Vaak was ik geïrriteerd en snel gestresst. Daardoor had ik vaak ruzie met mijn broer en zus. Op school had ik moeite met me te concentreren. Ook kon ik ’s avonds moeilijk inslapen, omdat ik nog lang aan het nadenken was over wat die dag gebeurd was en of ik dingen anders had moeten doen. Verder merkte ik dat ik vaak teleurgesteld was, als vrienden niet mij wilden afspreken. Ik dacht dat het aan mij lag en ik voelde me slecht over mij zelf. Ik dacht dat ik geen aansluiting kon vinden en voelde me best vaak alleen. Sibylle kan heel goed luisteren. Bij Sibylle heb ik veel oefeningen geleerd, die mij kunnen helpen om meer stil te staan bij wat ik voel, heb ik geleerd om trots te zijn op wie ik ben en kan ik ook beter mijn gevoelens benoemen. Ook kan ik mijn sombere gedachten omzetten in oké gedachten maken. Ik voel me vrolijker, heb meer vrienden en ik kan nu ’s avonds ook gemakkelijk inslapen.

Moeder en vader van Matthijs
Matthijs is afgelopen weken behoorlijk veranderd van een stille, teruggetrokken jongen naar veel opener en vrolijke jongen. Wat het mooiste was is dat hij zijn oefeningen, die hij bij Sibylle leerde, zo trouw deed en er echt plezier in leek te hebben. Al snel zagen we Matthijs meer ontspannen worden, begon hij weer grappen te maken en kon hij gemakkelijker inslapen. Ook heeft hij ons duidelijk gemaakt dat hij niet uitgelachen wil worden als hij zijn gevoelens met ons deelt. Hij vindt het belangrijk dat we naar elkaars gevoelens luisteren. Hij staat duidelijk steviger in zijn schoenen. In ons gezin houden we nu ook een gezinsvergadering (dank zij de “ik ben oké training) en vertellen we elkaar wat we die week leuk vonden of lastig vonden. Zo zijn we als gezin ook gegroeid en praten meer met elkaar over wie we zijn en wat we voelen. Matthijs durft vrienden te maken en zijn faalangst is bijna verdwenen. Zijn zelfbeeld is een stuk positiever geworden en we kunnen samen veel beter praten over hoe hij zich voelt. Ook kunnen we samen weer meer lol hebben.

Ouders van Natascha
We hebben 1 oudergesprek gehad met Sibylle over onze dochter. Dit heeft ons al heel veel gebracht. Alleen al het horen van een objectief, deskundig iemand dat alles wat wij door hebben gemaakt echt heel zwaar is, en dat wij het bijna onmenselijke hebben gedaan, sterkt ons. De buitenwereld is namelijk zo snel geneigd om over ons als ouders te oordelen, en weet het altijd beter. Bevestigd te krijgen dat het normaal is dat wij boos, verdrietig, woedend, gefrustreerd, wanhopig, uitgeput en depressief zijn, en dat wij een gevoel van falen hebben, geeft ons toch nu op een of andere manier rust. Wij hebben zo lang getwijfeld aan onszelf, en aan ons kind. Ook was het vergelijk met een rouwproces goed: daardoor weten wij dat het nog heel zwaar gaat worden, maar dat het uiteindelijk beter zal gaan. Dit maakt het voor ons nu ineens draaglijker, het is nu beter te accepteren. Voor ons lijkt het op dit moment of wij door ons gesprek weer wat kracht en energie heb gekregen.

Mare over de ‘ik ben oké’ training:
Ik ben Mare en ik ben 10 jaar. Ik ben met de training “ik ben oké” begonnen, omdat ik veel te veel met andere kinderen bezig ben en niet zo veel met mij zelf. Ik vind het lastig als andere kinderen ruzie met elkaar hebben, dan probeer ik ze weer met elkaar te laten praten. Ook kan ik mij maar moeiljk er voor afsluiten als juf boos is. Als het soms te veel werd schoot ik in de stress en ging het niet meer goed met mij. Mijn moeder heeft aan mij gevraagd of het mij leuk en handig leek om de training te doen. Mijn moeder had deze ik ben oké training gevonden, die mij past. Elke week ging ik naar de training toe. Ik heb veel geleerd over de stressladder en ook hoe ik hier vanaf kan klimmen, zodat ik weer rustig wordt en niet het gevoel heb dat ik alles moet oplossen. Ik ben nu klaar met de training, maar ik weet dat ik kan bellen als ik toch nog een keer wil praten of oefenen met Sibylle. Ik blijf thuis en op school de oefeningen doen als het nodig is en dat vind ik fijn.

Ouders van Mare (ruim 10 jaar)
Onze dochter is (ruim) 10 jaar en zit in groep 7. Ieder jaar hoorden wij van de leerkracht in de oudergesprekken steeds hetzelfde: Mare is een heel leuk meisje, maar heeft weinig vertrouwen in zichzelf en in haar eigen kunnen. Zij is erg perfectionistisch en vindt zichzelf niet gauw goed genoeg. Mare stelt altijd anderen voorop en kan slecht voor zichzelf opkomen. Haar resultaten op school zijn goed, maar voor Mare nooit goed genoeg. Dit merkten we thuis ook, maar het was al een stuk minder geworden naarmate ze ouder werd. Toch, omdat ze over een jaar naar de brugklas gaat, besloten we dat ze juist nu wat steun kon gebruiken. Zo kwamen we bij de “ik ben okë” training terecht.

Mare stond meteen open voor de training, ook mede dankzij Sibylle, die een kind echt op het gemak kan stellen. In de training heeft Mare geleerd wat ze kan doen om niet in paniek te raken in een “ojee”situatie. Kleine, maar enorm nuttige handvatten om hiermee om te gaan. Zij paste ze ook meteen toe in de klas, want ze hielpen immers! Thuis ging ze met het verhaal aan de slag en de meegekregen oefeningen. Soms alleen, maar vaak met het hele gezin aan de eettafel. Ze had er plezier in! Iedere week ging ze weer enthousiast naar de training. Al na een aantal weken zagen wij thuis een verschil. Ze was vrolijker, niet zo zwaar op de hand en raakte niet in paniek als ze iets moeilijk vond. Plannen van het leren van toetsen ging haar ook makkelijker af. Reden voor ons om haar beide juffen te vragen hoe zij Mare ervoeren in de klas. De leerkrachten hadden ook deze verandering gemerkt en waren erg enthousiast. Mare is inmiddels klaar met de training en past haar oefeningen nog steeds toe, wanneer ze voelt dat ze het nodig heeft. Wij als ouders hebben nu een handvat gekregen van Sibylle hoe wij haar het beste kunnen begeleiden. Al met al is dit een hele waardevolle ervaring geweest, waar we in de toekomst altijd profijt van zullen hebben. We hebben de rust van Sibylle als heel plezierig ervaren.

Jilmer 12 jaar
Op de basisschool had ik moeite met vrienden maken, en was ik bang om fouten te maken. Mijn leerkrachten waren ook streng en vertelden me telkens dat ik niet goed oplette. Dat wilde ik wel, maar ik raakte zo vaak afgeleid of was in mijn eigen droomwereld. Ook begreep ik soms niet dat kinderen tijdens een spel zomaar de spelregels veranderden, die we zojuist hadden afgesproken. Eigenlijk wist ik niet goed hoe ik erbij kon horen en voelde ik me vaak alleen en anders. Bij Sibylle heb ik geleerd dat ik mezelf mag zijn en dat ik helemaal oké ben. Ik kan nu veel meer bij mijzelf blijven en kijken waar ik behoefte aan heb. Ik hoef niet telkens mijn best te doen om erbij te horen. Ik kijk er naar uit om naar de brugklas te gaan en wat ik geleerd heb, neem ik mee.

Ouders van Jilmer
Meteen de eerste keer al na de eerste training van de “ik ben oké training” merkten we dat Jilmer meer open werd. Het was alsof hij eindelijk zijn verhaal kwijt kon en zichzelf begreep. Ook had hij van Sibylle gehoord dat ze het heel mooi vond dat hij zo gevoelig was en dat het iets was om trots op te zijn. Hij vond het minder belangrijk om stoer te zijn en zich anders voor te doen, iets wat ook niet in zijn aard ligt. Hij is vrolijk, doet vaak zijn oefeningen en heeft ook aan een vriend een oefening laten horen. Hij kan in de klas beter zijn aandacht erbij houden en durft meer zijn eigen gang te gaan.

Ik ben Madelon en ik ben 10 jaar. Ik ben met de training ‘ ik ben oke’ begonnen omdat ik veel te veel met andere kinderen bezig ben en niet zo veel met mij zelf. Als het soms te veel werd schoot ik in de stress en ging het niet meer goed. Mijn moeder heeft aan mij gevraagd of het mij leuk en handig leek om de training te doen. Mijn moeder had een training gevonden dat bij mij past. Elke dinsdag ging ik naar de training toe. De eerste keer vond ik het nog een beetje vreemd maar na een paar weken had ik er elke keer zin in. Ik had een hele hoop geleerd dat ik in huis en op school kan doen. En als ik nog een keer in de stress schiet kan ik de oefening in en uit de knoop of de stoomtrein doen. Tijdens de training hebben we veel gelachen en zelf heb ik veel geleerd. De aller laatste keer vond ik het jammer dat het de laatste keer was. De laatste keer namen we alles nog een keer door wat ik had geleerd.

Ik ben nu klaar met de training, maar ik weet dat ik kan bellen als ik toch nog een keer wil praten of oefenen. Ik blijf thuis en op school de oefeningen doen als het nodig is en dat vind ik fijn!